Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Στην μνήμη των ανώνυμων μαρτύρων της εργατικής τάξης. Μια προκήρυξη που δεν μοιράστηκε...

"όλοι μας ανήκουμε στην ανάσταση..."
Νίκος Καρούζος

Η εργατική τάξη σε όλο τον πλανήτη βιώνει τις επιπτώσεις μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεν πρόκειται για «φυσιολογική κατάσταση».δηλαδή για μία κρίση σαν αυτές που έχει γνωρίσει, αρκετές ,ο καπιταλισμός τον περασμένο αιώνα. Πρόκειται για την πιο βαθιά κρίση του σάπιου και οριστικά παρακμασμένου καπιταλιστικού συστήματος, ανάλογη με την μεγάλη κρίση του 1929 και για πολλούς ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν. Μια κρίση που κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την διάρκεια της και εξέλιξη της.
Οι κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται είναι δραματικές και είμαστε μόνο στην αρχή. Ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος αντιμετωπίζει μια συνεχώς αναπτυσσόμενη συγχρονισμένη ύφεση. Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο, πάρα τα μέτρα που παίρνουν, αδυνατούν να σταματήσουν την κατάρρευση των οικονομιών τους. Ο φόβος για μια ολοκληρωτική κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας είναι διάχυτος παντού.
Ζητάμε να πληρώσουν οι καπιτα-ληστές. Έχουμε, όμως σκεφτεί με ποιόν τρόπο θα πληρώσουν; Μπορεί να υπάρξει «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» ή έστω μια κάποια επαναρύθμιση, όταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει το κεφάλαιο, μαζί και η βάρβαρη και σάπια καπιταλιστική κοινωνία του, είναι να σπρώξει την εργατική τάξη στην απόλυτη εξαθλίωση και αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται. Σε όλον τον κόσμο από την Αμερική μέχρι την Κίνα ένα γιγάντιο τσουνάμι απολύσεων έχει αρχίσει και συνεχώς μεγαλώνει, σπρώχνοντας εκατομμύρια εργατών στην μόνιμη ανεργία και την καταστροφή.
Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κύρια της εργατικής τάξης μέσα από την μόνιμη ανεργία και τον πόλεμο, τα ακραία αντεργατικά μέτρα (ελαστικοποίηση της εργασίας, η διάλυση υγείας, παιδείας και κάθε κοινωνικής προστασίας), η μετατροπή του κράτους της «αστικής δημοκρατίας» σε «κράτος τρομοκράτη» για κάθε εργαζόμενο που αγωνίζεται και εξεγείρεται, αποτελούν τον απόλυτο όρο για την παράταση της ζωής του κεφαλαίου, για να μπορέσει έστω και πρόσκαιρα να επιβιώσει.
Ο μόνος ο δικός μας δρόμος, από εδώ και πέρα είναι ο δρόμος της σύγκρουσης μέχρι τέλους με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και το κράτος του. Αν δεν αναλάβουμε τώρα και πρακτικά αυτό το καθήκον, ίσως αύριο να είναι αργά...
Αυτό τον δρόμο μας τον έδειξαν οι μέρες και οι νύχτες του Αλέξη και το βιτριόλι στην μετανάστρια εργάτρια Κωνσταντίνα, είναι Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.
Οι χιλιάδες μαθητές, άνεργοι, μεροκαματιάρηδες, γυναίκες, μετανάστες, γονείς, καταπιεσμένοι, εργαζόμενος λαός από την μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη, που για δύο βδομάδες διαδηλώναμε στους φλεγόμενους δρόμους
νοιώσαμε, την δύναμη μας. Καταλάβαμε ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα βάλουμε με την κυβέρνηση, το σάπιο πολιτικό σύστημα, το κράτος, και την εξουσία. Την διεφθαρμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μετρήσαμε όλους αυτούς που μιλάνε στο όνομα μας, και τους κρίναμε την κρίσιμη στιγμή, που το κεφάλαιο και η κυβέρνηση του φοβισμένη, παραλυμένη και αμυνόμενη ζήτησε βοήθεια από τα κόμματα και προετοίμαζε τον στρατό... Οι φλόγες του Δεκέμβρη ζέσταναν την ελπίδα μας, όχι για μια λιγότερο μίζερη ζωή, αλλά ζωή με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Η καπιταλιστική Ελλάδα βρίσκεται σε ακήρυχτη χρεοκοπία και στα νύχια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων και των απολύσεων έχει αρχίσει. Η αναμέτρηση δεν βρίσκεται πίσω μας αλλά μπροστά μας.
Η υπεράσπιση της βασικότερης συνθήκης της ζωής, της εργασίας, γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Οι ανάγκες του αγώνα είναι πολύ μακριά από 24ωρες απεργίες.
Χρειάζεται αγώνας διαρκείας.
Χρειάζεται ενότητα δράσης κάθε μαχόμενης δύναμης της εργατικής τάξης, κάθε αγωνιζόμενου ταξικού συνδικάτου, κάθε συλλογικότητας παλαιάς και νέας, κάθε και κέντρου αγώνα...
Τα πολιτικά πλαίσια και τα ωραία λόγια, αν δεν προωθούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης και την δράση είναι άχρηστα, είτε είναι αριστερά είτε αναρχικά είτε εκλογικά είτε αντιεκλογικά...

ΑΥΤΗ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ...
και δυστυχώς δεν τους την αφιερώσαμε...

όλοι μας...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου